Deżawi in spe: Dzień Świętości Życia

Post opublikowany pierwotnie w Salonie 24 [25-03-2010]:

25 marca

"Bądź jak ptak" - TVP1 Program Przyjaciele (2005). Wykonanie z Danutą Jachyrą (miała przepiękny głos - Danusia odeszła już do Pana, ale pozostawiła po sobie mnóstwo dobra i tą piękną piosenkę...) Jeśli znajdziesz choć chwilę, to pomódl się za zmarłą Danusię i za wszystkie osoby niepełnosprawne oraz osoby, które im pomagają - o potrzebne siły...

"Bądź jak ptak"

Życie jest piękne,
choć to jedno tylko masz.
Życie jest piękne,
daj mu szansę póki trwa.
To nie prawda, że nikt
nie czeka na twe ręce.
To nie prawda, że nic
nie zdarzy się więcej.

Życie jest piękne,
więc mu nie daj obok przejść.
Życie jest piękne,
nawet jeśli źle.
Tam, gdzie piołun, jest miód,
gdzie światło jest i ciemność.
A kto czeka na cud
przegapi swe niebo.

Bądź jak ptak.
Bądź jak ptak, co wolny jest.
Bądź jak ptak.
Życia nie bój się.
Bądź jak ptak.
Bądź jak ptak - nad niebo wzleć.
Ty bądź jak ptak
- nie bój się.

Życie jest piękne,
tylko uwierz w siebie sam.
Życie jest piękne,
te trzy słowa innym daj.
Niech się uczą jak ty:
Co było - już nie wraca.
A przez rozpacz i łzy
nie widzi się świata.

Życie jest piękne
i dlatego warto żyć.
Życie jest piękne.
Za nadzieją tylko idź.
Niech nie będzie ci żal,
że ziemią twoje miejsce.
Niech poniesie cię w dal
skrzydlate twe serce.

Ten piękny wiersz napisała warszawska poetka Grażyna Orlińska. Muzykę skomponowali Mirosław Jędrowski i Zbigniew Lemański. Piosenka stała się hymnem Fundacji PRZYJACIELE. Śpiewali ją Danuta Jachyra, a potem Karolina Perdek w duecie z Mirosławem Jędrowskim, który wraz ze Zbyszkiem Lemańskim skomponowali muzykę. [www.przyjaciele.org.pl]

Zapalmy świeczkę...

Jedynym dawcą i źródłem życia jest sam Bóg. Człowiek nie potrafi stworzyć życia. Powinien przyjąć je z wdzięcznością, cenić i chronić. Każdy z nas nosi w sobie tzw. instynkt samozachowawczy. Cofamy się przed przepaścią, ogniem czy kołami rozpędzonego pociągu. Nosimy w sobie lęk przed bólem, kalectwem czy śmiercią. W sytuacji zagrożenia ratujemy nie tylko siebie, ale także jeden drugiego. Przyznajemy ordery za uratowanie czyjegoś życia. Mówimy o prawie do życia dla każdego. Oczekujemy szczęścia i radości życia.

Narasta atak agresywnej, ateistycznej cywilizacji śmierci. Z wszystkich stron sączy się zatruta ideologia, która pod pozorem wolności, wygody i użycia proponuje śmierć, przedstawianą jako „wyzwolenie”, świetną zabawę, osiągnięcie nauki i cywilizacji. Wystarczy rozejrzeć się dokoła. Najlepiej sprzedające się zabawki i ozdoby przestawiają kościotrupy i czaszki. Współczesny film przedstawia coraz bardziej agresywne metody zabijania. Coraz więcej gier komputerowych polega na wirtualnym zabijaniu, które już prawie na nikim nie robi wrażenia.

Człowiek w okresie prenatalnym staje się produktem, np.: in vitro, pozyskiwanie komórek, organów, eksperymenty genetyczne, produkcja dzieci o określonych cechach, matki surogatki, klonowanie człowieka. Cywilizacja śmierci opasuje nas coraz ściślej i powoduje coraz powszechniejsze depresje, apatię i samobójstwa. Legalizuje się eutanazję również dla „zmęczonych życiem”. Każdego roku zabija się ok. 50 mln dzieci na skutek aborcji, co oznacza, że w ciągu ostatnich 30 lat zginęło ich ok. półtora miliarda.Ta liczba jest prawdopodobnie dwukrotnie wyższa, jeśli uwzględnimy fakt, że wiele krajów zalegalizowało przerwanie ciąży o wiele wcześniej. Nie uwzględnia też coraz powszechniejszego stosowania środków wczesnoporonnych.

Główka dziecka w piątym miesiącu od zapłodnienia [foto: www.brewiarz.katolik.pl]

Duchowa Adopcja

Nadarza się też dobra okazja, by zatroszczyć się o życie tych najbardziej bezbronnych, poczętych, ale jeszcze nienarodzonych, którym grozi zagłada. W intencji dziecka zagrożonego w łonie matki zabiciem możemy podjąć Duchową Adopcję.

Ruch Duchowej Adopcji w Kościele katolickim zrodził się tuż po objawieniach Matki Bożej w Fatimie, stając się odpowiedzią na wezwanie Maryi do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy, które najbardziej ranią jej Niepokalane Serce. W roku 1987 został przeniesiony do Polski.

Duchowa Adopcja jest modlitwą w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Trwa tyle, ile ciąża - 9 miesięcy i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców. Osoba decydująca się na adopcję duchową nie wie, kim jest "jej" dziecko, jego imię zna tylko Bóg. Wszyscy, którzy pragną złożyć przyrzeczenia Duchowej Adopcji, mogą zrobić to w kościele podczas specjalnej Mszy św., ale również prywatnie. W jakichkolwiek jednak okolicznościach i miejscach odbywa się przyrzeczenie konieczne jest wypełnianie odpowiednich postanowień. Do modlitw można dołączyć dowolnie wybrane dobre postanowienia, np. częsta spowiedź i Komunia św., czytanie Pisma Świętego, post o chlebie i wodzie, walka z nałogami, pomoc potrzebującym.

Duchową Adopcję może podjąć każdy - nawet osoby żyjące w związkach niesakramentalnych czy rozwiedzeni. Jedynie dzieci podejmują ją pod opieką rodziców. Duchową Adopcję można podejmować wielokrotnie, pod warunkiem wypełniania poprzednich zobowiązań. Nie można adoptować więcej niż jedno dziecko, bo Duchowa Adopcja dotyczy tylko jednej istoty ludzkiej, której imię zna jedynie Bóg. Dzieło Duchowej Adopcji przerywa długa przerwa w modlitwie - miesiąc, dwa. Wówczas należy ponowić przyrzeczenie i starać się go dotrzymywać.